Je bent zo moe, doet nog altijd je best ‘gewoon’ door te gaan. Maar nu lukt het écht niet meer. Maar natuurlijk geef je niet op. Jij kan dit. Het is gewoon even een dipje. Toch?
Of toch niet?
Hoe hard moet je lichaam tegen je schreeuwen om eindelijk eens rust te nemen en een stapje terug te doen. Om beter voor jezelf te zorgen. Je zorgt toch ook voor iedereen om je heen? Je baas en je collega’s, je staat altijd direct klaar om te helpen. Je gezin, je zorgt dat het huis netjes is en de kids op tijd en met de juiste spulletjes op school zijn. Je man met zijn drukke baan, die als hij thuis komt echt even zijn verhaal met je wil delen.
Maar ben je inmiddels niet te moe om nog echt vanuit je hart te luisteren? Naar je man, met verhalen en problemen over zijn werkdag (It-problemen, een heftige vergadering, lastige collega’s). Naar je kids, die vol enthousiaste verhalen uit school komen en dit meteen met je willen delen. Misschien wel naar je ouders, die klagen over alles wat los en vast zit en hoe slecht ze het hebben in deze huidige maatschappij.
En dan.
Je kijkt je kind aan, en knikt net op tijd ‘ja’ of ‘nee’ of reageert met een ‘hmm’ of ‘oh?’. Maar eigenlijk wil je het liefst maar 1 ding en dat is RUST. Alleen zijn, even nergens rekening mee houden. Doen waar je zin in hebt of vooral ook even niks doen.
Maar dat schuldgevoel, wat aan je knaagt. Wat doe je daar dan mee?
Het is toch niet ‘normaal’ dat ik niet enthousiast naar mijn eigen kind kan luisteren? Ik moet ze aandacht geven als ze uit school komen, dat is belangrijk voor ze. En ja natuurlijk is dat belangrijk, maar JIJ bent ook heel belangrijk. En wat dacht je, dat je kids niet aanvoelen dat je niet helemaal lekker in je vel zit? Dat ze niet voelen, dat je eigenlijk leeg door ze heen kijkt zonder écht te luisteren.
Maar vanavond ga je op tijd naar bed en morgen ga je dan gewoon weer fris en fruitig naar je werk.
De wekker gaat, je voelt je te moe om op te staan. Maar je MOET. Dus je staat op en maakt je klaar voor je werkdag. En natuurlijk zorg je ook dat de rest van het gezin goed voorbereid is en op tijd op pad gaat. Net voordat je de deur binnen stapt van je werkplek, neem je nog één diepe zucht. Je voelt spanning in je buik en je hart klopt sneller dan normaal. Waar komt dat vandaan? Het werk wat je al langere tijd doet, is toch niet echt spannend?
Je lichaam waarschuwt je al langere tijd met signalen. Maar als je er niet naar luistert (bewust of onbewust), dan komt toch echt op een dag ‘de man met de hamer’. Het gaat écht niet meer. Er komt niks meer uit handen, je kan niet meer concentreren, je moet huilen, je kan niet meer opstaan, je voelt je letterlijk te moe om adem te halen.
Je blijft een aantal dagen thuis van je werk. Je teamleider belt je op, om te vragen hoe het gaat. “Het gaat wel, ik voel me al wat beter”. Je voelt de druk, schuldgevoel, ik moet. Na een aantal dagen ga je het weer proberen. Je gaat gewoon door in je ’normale’ ritme.
En wellicht lukt het je om dit proces een aantal keer te herhalen. Erg moe, geen fut, dus ik meld me een dag of 2 ziek en daarna ga ik weer ‘vrolijk’ door. Tot het moment dat het écht écht niet meer gaat. Je valt uit en bent langdurig ziek thuis.
Maar gelukkig mag je na een tijdje naar de bedrijfsarts, die kan je vast helpen. Je laadt je op om erheen te gaan. Zo’n bezoek kost enorm veel energie. Je moet jezelf tenslotte verdedigen. Waarom kan je niet werken? Zullen ze je wel geloven, kan je wel echt uitleggen waarom het nu niet lukt? Heb je wel de energie en moed om nog voor jezelf op te komen? Ligt het aan het werk, de thuis situatie, alles wordt onder de loupe genomen.
Conclusie een burn-out of wellicht inmiddels richting depressie.
Er wordt (samen met jou) een behandelplan opgesteld. Je mag een aantal sessies bij een psycholoog volgen. Die zullen met je in gesprek gaan en je weer op de been helpen. En om de 2 weken kom je weer je verhaal doen en vertellen hoe het gaat, bij de bedrijfsarts. Nou dat klinkt als een heel fijn vooruitzicht toch. Al die mensen die je willen steunen.
Of toch niet? Voelt het als ‘moeten’. Je moet tenslotte verantwoording afleggen. Je moet zorgen dat je snel weer aan het werk kan. Je moet,….
Op zich zijn de gesprekken bij de psycholoog best fijn. Het is een prettig persoon met een luisterend oor die je tips geeft voor herstel. Je kan je verhaal kwijt, er wordt naar je geluisterd. Hoe kon het zo ver komen en vooral hoe nu verder? Na een aantal sessies voel je iets meer ruimte in je hoofd. Dus de bedrijfsarts vindt dat je wel weer een paar uurtjes per dag langzaam aan kan opstarten met je werk.
Oké, bam, die zag je nog even niet aankomen.
Je voelt je eigenlijk nog altijd doodmoe en weinig energiek. Je hebt helemaal geen zin om al weer te moeten gaan werken.
En zo kan dit proces wel even doorgaan. Dat hou je best wel een tijdje vol. Je bent een sterke vrouw tenslotte.
Maar sta eens stil bij wat jij nu wilt. Wat heb jij nu nodig in deze situatie? Wat heeft je lichaam nodig? Welke keuzes zou je willen maken? Wat wil je veranderen aan je wekelijkse ritme en verplichtingen? Behalve RUST, wat schreeuwt je lichaam nog meer naar je? Luister jij er wel naar? Of doe je vooral wat anderen van je verwachten?
Je weet het niet? Dat is niet gek, dat is heel normaal. Deze situatie is nieuw voor je.
Maar zoek dan vooral de hulp die bij JOU past.
Comments