De dag dat mijn vader deze week plots overleed

Ongeveer 1 maand geleden schreef ik een blog en nieuwsbrief over de dag dat mijn moeder plots overleed. En nu, nu heb ik ook afgelopen week afscheid moeten nemen van mijn vader.

Maar het was anders, heel anders. En het voelt anders, heel anders.

De situatie was anders, maar vooral ook de persoon was heel anders.

Ik probeer met mijn hoofd de situatie te analyseren. Misschien probeer ik ook met mijn hoofd te analyseren wat ik voel, wat ik zou moeten voelen of wat ik eigenlijk niet voel. Maar ik weet ook dat het veel belangrijker is om naar je gevoel toe te gaan en het vooral ook toe te laten. Je lichaam verteld je wel wat het met je doet. Het échte gevoel. Échte emoties.

Het telefoontje op zaterdag ochtend 17 juli dat mijn vader is overleden, mijn lichaam reageert direct. Mijn lijf trilt en voelt wankel aan. Zo’n 10 minuten. Daarna neemt mijn hoofd het direct over. Er moet veel geregeld worden en we gaan daar meteen mee aan de slag. Hup, in de doe modus.

En nu (ongeveer een week later) is het afscheid, de crematie voorbij. Terug naar het ‘normale’ leven. Ik probeer deze nieuwsbrief te schrijven, maar het is lastig. Zowel mijn lichaam als hoofd zijn doodmoe. En wat doe je dan?

Toegeven en luisteren naar je lichaam, door rust te nemen en heel veel tijd voor jezelf? Of ga je proberen jezelf weer terug te krijgen in een normaal ritme en flow, door de dagelijkse dingen weer op te pakken? Wat is de juiste keus in deze? Voor allebei is wat te zeggen, allebei kan fijn zijn.

Een juiste balans de komende dagen tussen voelen en emoties toelaten, maar ook weer de dagelijkse dingen oppakken en doorgaan. Heb ik zin om even wat te schrijven of iets aan mijn administratie te doen, dan is dat prima. Heb ik even nergens zin in en wil ik gewoon even voor me uit staren of een heerlijke boswandeling maken, dan ga ik dat lekker doen. Vooral mild zijn voor mezelf. Wat heb ik nodig, waar heb ik zin in. Geen verplichtingen, niet iets doen omdat anderen vinden dat ik dat moet doen. En dus komt het toch weer neer op voelen. Voelen in mijn lichaam en een beetje met mijn hoofd.

Als die ‘bus die van rechts komt mij weer overrijd’, net zoals dat de afgelopen dagen een aantal keer gebeurde, neem ik rust. Als het even weer heel zwaar voelt, dan hoef ik op dat moment niks. Niet van mezelf en niet van een ander.

Goed voor mezelf zorgen. Niet alleen door rust te nemen en even stil te staan bij alles wat er is. Maar ook goed voor mijn lichaam zorgen. Meer water drinken en minder kopjes koffie (bakkie troost was zeer vaak welkom afgelopen week). Gezond eten en daar de tijd voor nemen, dat schoot er ook vaak bij in. Gewoon weer fijn een yoga les volgen, lekker bewegen en de natuur in.

Ik heb me ook voorgenomen om per dag eens bij te houden welke mooie herinneringen aan mijn vader er boven komen drijven. Ik noteer ze op een mooi A4 journal blad. Maar ook waar ik me dankbaar voor voel (dat kan vanuit herinneringen aan mijn vader zijn of gewoon vanuit het nu met mijn gezin). En welke emoties ik per dag voel, misschien met een korte uitleg erbij waarom ze op dat moment ontstaan. Er mee bezig zijn, het verdriet en de herinneringen ruimte geven. Ik vind het fijn om te schrijven, dat helpt mij in mijn proces.

De komende tijd zet ik mezelf even op de eerste plaats, zonder schuldgevoel, maar vooral uit liefde voor mezelf.

Wat is jouw verhaal?

Deel het gerust met mij, ik zal altijd reageren.

Ben jij al eens een familielid verloren die heel dicht bij je stond? Wat deed het met je? Hoe ging je er mee om? En hoe gaat het nu met je?

Misschien kan jouw verhaal mij weer inspireren in deze moeilijke tijd.